Met deze schrijf ik je met tranen in de oogen hoe hier de toestand is, we hebben al de huizen in de Peel moeten ontruimen, we moesten al de huizen in brand steken, dat ze vlak terrein zouden krijgen. Het is hier ook verschrikkelijk we zijn 4 keer gebombardeerd we werden terug geschoten uit de vliegtuigen er zijn er hier wel 300 aan het vliegen. We hebben nu hulp van Frankrijk gekregen er zijn er al enkele gekomen vlak bij onze stelling, en hebben ze 'n groote Duitsche bommenwerper neergeschoten.

Ik wacht nu nog de nacht af wat er zal gebeuren. Fie het is hier mekant niet om uit te houden. Ik heb vernomen dat ze in Den Bosch ook 3 vliegtuigen om laag gehaald hebben. Ik heb nu al hooren roepen dat ze er nu al 70 neergeschoten hebben maar of ze het overdrijven weet ik niet. Er komt nu weer bericht binnen dat ze 2 parachutespringers hebben neergeschoten, dat zijn menschen die d'r eigen in de bosschen in de grond ingraven en zoo andere wachts overvallen. Over Venlo heb je zeker al gehoord dat er 32 wachts verongelukt zijn met de brug te laten springen.

Ik moest vannacht al om twee uur m'n bed uit toen is de zaak al begonnen het zag zwart van de Engelsche vliegtuigen die de kant van Duitschland ingingen. Op het oogenblik moeten we weer naar binnen omdat er weer twaalf Duitsche vliegtuigen aankomen maar ze vliegen nogal voorbij. Ze worden wel onder vuur genomen maar niet geraakt omdat ze nogal hoog Vliegen.

Vrouw ik zal er maar mee uitscheiden want je schiet er toch niets mee op. Fie het is te hopen dat het bij jou nog allemaal goed gaat en bij jullie thuis want dat heb ik veel liever. Ik zal me hier wel redden zoolang ik kan.

Je moet maar niet te veel over mij inzitten want bedenk eerst je eigen maar en je vader en moeder. We zijn tot heden toe nog gelukkig geweest en het is te hopen dat ik je weer gauw kan weerzien, want zonder jou kan ik toch niet.

Fie schrijf gauw terug en verder de hartelijke groeten van je liefhebbende man Harrie.

1000 Zoenen, tot weerziens schat en hou je maar goed, doet de groeten aan je vader en moeder.

Het was 29 aug. 1939.

De algemeene mobilisatie brak uit; alle mannen en jongens uit Holland welke dienstplichtig waren moesten opkomen om hun Vaderland indien het in nood zou geraken te verdedigen. De dienstplichtige Henricus Norbertus van Oosterhout was er ook bij; het was een jongen waar je als soldaat mee om kon gaan; nooit was hem iets te veel. Toen kwam op 4 november 1939 de dag dat Van Oosterhout huwde welke dag bij de jongens ook nooit zal vergeten worden. Hij was het die voor elken jongen van zijn sectie zorgde maar die ook graag met verlof ging en mocht het verlof eens worden ingetrokken dan ging hij toch nog wel eens stiekem met verlof hetgeen hem nog wel eens een rapportje kostte en waar hij wel eens straf voor op liep. Maar daar gaf hij niet zoo veel om dat had hij er graag voor over. Van Oosterhout was een man waar ieder soldaat op kon vertrouwen die voor zijn kameraad veel over had. Zou iemand eens graag naar huis gaan en hij stond op wacht dan was het Harrie van Oosterhout die deze wacht gratis overnam. 's Avonds als iemand eens niet op tijd in zijn kwartier kwam was hij het die hem present meldde. Zoo hebben de jongens met elkaar opgetrokken tijdens de mobilisatie. Zij waren goede kameraden en hielpen elkaar waar ze konden.

Op 7 mei 1941 werd weer het verlof ingetrokken die dag zal door de vele jongens van het 17de R.I. nooit worden vergeten.

In onzeker afwachten vergingen de dagen van 8 en 9 mei, tot plotseling in de nacht van 9 op 10 mei „alarm” klonk. Het ergste was geschied, ons Landje was in de oorlog betrokken. 't Was 3.30 in den morgen van den 10den mei, dat onze jongens zich tot den strijd opmaakten. Zij lagen zoo gevechtsklaar, tot het bericht kwam, dat de Peel-divisie moest terugtrekken.